zondag 3 september 2017

Waarom wij in Chili zijn.





"Hè An , waarom gaan jullie nu eigenlijk naar Chili?"
 Wel eigenlijk weet ik dat niet zo goed.
"En waarom moet het dan voor de televisie? "
 Wel dat weet ik eigenlijk niet zo goed.

Deze vragen zijn me de voorbije weken het vaakst gesteld. Zoveel dus dat ik er maar eens voor ben gaan zitten en er heel goed ben over gaan nadenken.
En voilà, hier een mogelijk antwoord.
Chili, dat is een lang familieverhaal. Reeds 55 jaar geleden besloot onze tante An, ( in Santiago spreekt men van Anita Goossens) een oudere zus van mijn moeder, ontwikkelingswerk te gaan doen in Chili.
" Een roeping", zoals zij zegt. Wegtrekken naar een ver onbekend continent naar een land dat nog volop als ontwikkelingsland stond aangemerkt, was toen nog een heel verhaal apart. Ze werd destijds uitgezwaaid door haar familie en men wist niet of men elkaar ooit wel weer zou zien. Het zou tien jaar duren alvorens de eerste vriendin de oceaan overvloog om haar op te zoeken. Later vertel ik graag meer over deze charismatische en legendarisch vrouw(84) die sindsdien haar leven deelt met de allerarmsten uit de sloppenwijken van de grootstad. Wat hier relevant is: Zij vonkte een hele reeks van mijn familieleden aan met het Chileense virus.
Dus reeds in mijn prilste jeugd, die zich afspeelde in België, in een plaatsje bij Antwerpen, speelde dit exotische land, achter altijd zichtbare bergen, een rol. Het land van mijn meest exotische suikertante die ons woorden leerde als impressionante, preciosa en mi coracon.
Als ze uiteindelijk al eens op bezoek kwam naar het thuisland kregen prompt alle kleinkinderen een dag vrijaf op school. En ik kan u vertellen zoiets kreeg je op een Vlaamse nonnekensschool echt niet zomaar.
Het ver-weg-land kwam tijdens de dictatuur van Pinochet op een andere manier dichtbij. Politieke vluchtelingen werden in die periode regelmatig geherbergd bij ons thuis, sommige kwamen even verpozen anderen bleven langer. Van hen leerden we andere verhalen en strijdliederen van Victor Jara. Mijn moeder ging op Spaanse les en zelfs "den Bompa" leerde deze taal op zijn 74e nog vloeiend. Later vertrok nog een broer van moeders, mijn broertje zou er lang straatwerk doen, mijn jongste zusje trouwde een Chileen, en mijn oudste dochter verloor er ook haar hart. Aan Roberto, een kind van de oceaan en nazaat van Mapuches. Vorig jaar kregen zij een allerliefst dochtertje, Lena Ester.
Dus wellicht ben ik nu daarom hier. Ik grijp een kans om vijf maanden lang het land, de cultuur, de mensen van het vaderland van ons oudste kleinkind te leren kennen. Soms doen kansen zich wel op heel merkwaardige manieren voor. Ik begrijp best dat u dat ook vindt.



5 opmerkingen:

  1. Mooie verwoord hoor, An. Maar voor ons was dit sowieso al duidelijk. Geniet ervan! Wat een unieke kans. Groetjes, Caroline en Dirk.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Van mijn vader leerde ik dat je jezelf niet hoeft uit te leggen. Sommige mensen snappen het al. En de rest gaat het toch niet begrijpen hoeveel je ook uitlegt.
    Klopt misschien niet altijd helemaal altijd.
    Het is jullie zó gegund om daar te zijn in dat mooie land bij het mooie gezin van jullie lieve dochter.
    Lieve roetjes, Ton

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Veel plezier. Waar en hoe kan ik jullie volgen?

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Dat zijn wel heel veel verbanden met Chili en veel redenen om daar naar toe te gaan. Wat mij betreft, zijn jullie een verfrissende aanwinst voor het programma. Groeten, Theo van Wieringen

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Wat een mooi verhaal. Heel blij dit mee te mogen beleven. Lieve groetjes uit Bremlaan 9, Sabine en Joris

    BeantwoordenVerwijderen