zondag 1 oktober 2017



Ik ben hier in Chili om de mensen beter te le

Papas & Postres 

of Frietjes & Toetjes 

met senora Eugenia

Ik ben hier in Chili om de mensen beter te leren kennen. Ik ontdekte dat je hen het best kan 

                                                                      Gracias a la vida": Dank aan het leven... ondanks alles. 



Mag ik u voorstellen: Seniora Eugenia.   

                                                   


Deze vrouw staat voor mij symbool voor veel moeders in Zuid- Amerika. Ze hebben grote wijde armen, vaak hebben ze met heel weinig mogelijkheden een groot gezin gevoed en verzorgd terwijl ze zich begaven in relaties die niet makkelijk waren. 
En in die grote harten kan nog altijd iemand bij. Zo ook onze Clara. Toen zij 7 jaar geleden in Pichilemu neerstreek en moest wennen aan Chili ontfermde deze vrouw zich over haar. 
Altijd een oor om te luisteren, altijd een tafel om aan te schuiven. Voor troost, om iets te vieren voor de gezelligheid. Ze kookt verrukkelijk.  En let op haar lach: la Risa de Chile.  

                                               

Hier een stukje van haar verhaal

Waar groeide je op?
Ik groeide op in Olivar Bacho, op het platte land,  twintig minuten van de stad Rancagua, in een heel groot gezin met negen kinderen. Ik was er gelukkig alhoewel mijn vader altijd aan het werk was en moeder een onuitstaanbaar karakter had. Ons gezin was eenvoudig en heel arm. Kinderen deelden met drieën 1 bed. Twee aan het hoofdeinde en eentje aan de voeten. Gelukkig hebben we nooit honger gehad. Het brood werd zelf gebakken en vader had bijen voor honing. In de zomer waren er groente in de tuin. Ik was het tweede kind in het gezin met negen kinderen. Ik heb zo hard gewerkt daar. En ook heel veel klappen gekregen omdat ik mijn vader altijd weerwoord gaf. " Ik vertelde dat ik niet tevreden was dat ik als meisje altijd alles moest doen." Ik ben tot de vierde klas naar de basisschool geweest. Het was ook moeilijk voor me om alles in mijn hoofd te krijgen. In mijn jeugd mocht ik heel weinig. Ik hield van dansen en van muziek maar mijn ouders waren zo bang dat ik verkering zou krijgen dat ze me thuis hielden. Uiteindelijk maakte een man van twintig jaar ouder me het hof. Ik wilde weg thuis en ben met hem getrouwd want ik dacht dat ik veel meer vrijheid zou krijgen. Samen kregen we vijf kinderen maar hij was niet goed voor me. Het was geen huwelijk uit liefde. Hij was heel jaloers. Ik wilde graag naar de kerk maar dat verbood hij. Ik mocht niet zingen en dansen van hem. 

Wat deed je als beroep?
Ik kreeg vijf kinderen van deze man. Daar zorgde ik voor. Maar ik heb er altijd bij gewerkt. Ik was huishoudster bij een familie op het land. Zij hadden zes kinderen. Ik heb het erg getroffen bij dit gezin. Ik was werkster, maar ook vriendin van mijn bazin, ze gaf me raad en was er altijd als ik iets nodig had voor mijn kroost. Als ik schoenen te kort had kreeg ik er van haar. Toen ik kinderen kreeg schoof ze al de kleding van haar gezin door naar het mijne. Daarnaast heb ik altijd dingen gekookt en gebakken voor anderen. Ik verkocht Empanada's en cobaipilla's.( gefrituurd gebakje). Dat was nodig om het grote gezin te kunnen onderhouden. 
Mijn leven tekent zich door hard werken en veel klappen -tegenslagen- Maar ik ben een vechter. Wat me kracht gaf om 26 jaar in dit hele moeilijke huwelijk te blijven was de wil goed voor de kinderen te zorgen. Als ik weg was gegaan weet ik niet wat er met de kinderen zou zijn gebeurd. Ik had ze waarschijnlijk nooit meer terug gezien. Nu kennen jullie me als iemand die veel lacht en gelukkig is maar dat is echt anders geweest. 
Nadat mijn eerste man overleden is was er een andere man die mij probeerde te verleiden. Eerst vond ik er weinig aan. Hij was te klein, te dik, had lelijke voeten en dronk teveel. Maar ik was zo arm geweest, altijd tekort ondanks dat ik zo hard werkte. Daarom ben ik wel overstag gegaan omdat hij mij financiële stabiliteit kon geven. Hij werkte in de mijnen waar men goede lonen betaalt. En hij had ook een goed hart. Het mooiste van de hele geschiedenis is dat ik ' ja' heb gezegd op het moment dat hij me een paar schoenen gaf. Stel je voor: ik had toen geen schoenen. Dit is een moment dat mijn leven veranderd heeft. 
Op feestdagen bracht hij soms 5 kilo vis mee, een half schaap, veel worst. Vorig jaar is hij overleden. 
Het grootste lijden in mijn leven is het overlijden van mijn zoon. Hij stierf  door een vreselijk arbeidsongeluk met chemische stoffen.

Wat zijn je passies: Bloemen en eten. 

Waar hou je van in Chili: Er zijn zoveel nieuwe plekken om te ontdekken in Chili. Chili is een prachtig land. Nu ik minder zorg heb voor mijn gezin kan ik eindelijk reizen. Dat vind ik geweldig. 

Wat typeert Chileense mensen: Volgens mij : Asado (barbecue), Cueca dansen en wijn en pisco drinken. Mensen zijn over het algemeen heel spontaan maar anderen hebben geen mogelijkheden om zich uit te drukken. 

Mijn lievelingseten : Alle vissoorten die hier in de oceaan zwemmen. Reineta, Melusa, schaaldieren en kreeft. Ik vind het zo lekker.

Favoriete muziek: Chileense muziek, Violeta para met Gracia a la vida. En die man van het zuiden. Rene Inotrossa. 

Politieke situatie: Het is een grote egoïstische zooi die allemaal uit zijn op geldgewin.  De mensen die het echt nodig hebben dat er voor hen wordt opgekomen hebben er helemaal niets aan. Kijk naar de ouderen, de gezondheidszorg, de lage lonen. 

Droom voor Chili: Dat alles in het werk wordt gesteld om de grote groep armen vooruit te helpen komen. Een eerlijkere belastingverdeling. Het leven in Chili is duur en de lonen zijn erg laag. Het minimumloon is 270 000 Chileense peso's (300 euro per maand). Pensioen 130 000 Chileense peso's per maand (150 euro). Heel veel mensen in Chili hebben niet meer dan dat. Dit is onmogelijk om van te leven. Van het bedrag dat ik kreeg van de verzekering voor het overlijden van mijn zoon heb ik een vakantiehuisje laten bouwen. Dat verhuur ik en daar kan ik mijn pensioen mee aanvullen.

Droom voor mijzelf : Volgend jaar naar Italië te gaan. Ik hou zo van reizen. En als het met mijn kinderen goed gaat dan ben ik ook gelukkig. Met hen gaat het gelukkig heel goed. Ook met mijn 17 kleinkinderen. 

Dank je wel querida seniora Eugenia voor jouw levensvreugde die zo aanstekelijk is. En de Pie de limon was heerlijk zoet. 

                                          

Chileense Recepten; Pie de limon ofwel citroentaart 

Deeg: 
 * 125 gram boter op kamertemperatuur 
* 3 soeplepels poedersuiker 
* 1 ei 
* 2 koppen bloem 
* 2 theelepels bakpoeder 
* Snuifje zout 

Vulling: 
* 3 blikjes gecondenseerde melk (daar houden Chilenen erg van :)) 

* 1 1/4 kopje citroensap 

* Geraspte schil van 1 citroen 

 Meringue: 

* 4 eiwitten op kamertemperatuur 

* 1 kopje kristalsuiker fijn. 

Bereiding: 
* Verwarm de oven voor op 180 graden 
* Vet de taartvorm in. 
* Klop in een schaal de boter en de poedersuiker 5 minuten tot een cremig beslag. Voeg het ei toe en roer tot het helemaal is opgenomen. Voeg bloem, zout en bakpoeder toe en roer tot het verkruimeld. Dan kneden met de handen tot het een zachte massa is. Maak er een platte cirkel van en leg het in de bakvorm. Druk het deeg goed aan. Bak 15-20 minuten tot het deeg goudgeel is. 
* Tijdens het bakken mixt u de gecondenseerde melk met het citroensap en de citroenrasp . Dit vraagt wel wat geduld . Doe het rustig aan. 
* Verdeel het citroenmengsel over de warme bodem 
* Maak een Bain-Marie. Vul een pan met 5 cm kokend water. 
* Merengue: neem een zeer schone pan die past in de pan met kokend water. Mix de eiwitten en de kristalsuiker en met een mixer. Doe het boven de Bain-Marie tot de suiker smelt na 3-5 minuten. Er moge geen korreltjes overblijven. 
* Haal de schaal uit de Bain-Marie en klop met de mixer op de hoogste stand tot je een perfecte merengue hebt. Wit,glanzend en het moet zijn vorm goed behouden. 
* Doe de merengue over in een spuitzak met een zo groot mogelijk sterretje/mondje. En maak er een mooie versiering van. 
* Zet de met merengue versierde taart in de 180 graden oven om te bruinen. Let op dat gaat snel. 
* Serveer koud.
Eet smakelijk!




Papas & Postres met Seniora Eugenia



2 opmerkingen:

  1. Lieve An, wat een leuk idee: een levensverhaal plus een recept! Prachtig! Vraagje over de taart: Je bedoelt denk ik eetlepels poedersuiker? Een soeplepel is volgens mij een soepopscheplepel... Ik ga de taart proberen te maken. Hoop dat hij net zo mooi wordt als op het plaatje. Liefs Jacquelien

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Heel mooi lied. Hier een link naar de Engelse vertaling (kies #2), de origine Spaanse tekst en de muziek. Dan kan je tijdens het beluisteren van de muziek beide teksten lezen.
    http://lyricstranslate.com/nl/Gracias-La-Vida-THANKS-LIFE.html

    BeantwoordenVerwijderen