Voor ons vertrek naar Chili. Een korte blog van An

blog van An

Over Warme dekens enzovoort

Op 11 juli valt de beslissing dat we op 19 juli naar Chili vliegen. Er biedt zich namelijk de mogelijkheid aan om een tijdje op La Sirena in Chili te wonen. Daarover zijn we al vijf weken in gesprek. Het kon vriezen of dooien. Nu is het dus definitief. We gaan. Maar zo snel! Ingewikkelde visa regelen, afscheid nemen van al wie ons lief is, verzekeringen controleren, je kent het wel. Gelukkig wil een lieve vriendin de rozen, mijn lievelingen, adopteren en koesteren. Nog steeds in potten want ook dit jaar lijkt het weer niet te lukken om ze in vaste grond te planten. En dan is er nog een bijkomstigheid: al onze huisraad moet worden ingepakt en opgeslagen. We wonen namelijk al een jaar in een veredelde caravan van een ander, aan de voet van de Posbank. Omdat we voor een langere tijd naar Chili gaan, in ieder geval voor bijna vijf maanden, (maar wie weet wat het leven nog in petto heeft) nemen we wat extra bagage mee. En hier begint de keuzestress. Wat stoppen we allemaal in de valiezen? Om te beginnen kleding voor twee seizoenen. Hoe zit dat eigenlijk met televisie, moet je dan steeds anders uitgedost zijn? En flatteert alles me wel? Voor alle zekerheid prop ik er dan maar beter teveel in. En de ruimte die over is schenken we aan de nieuwe schroefboor machine, aan dierbare kleinoden zonder waarde (maar voor ons dus heel veel), aan delftsblauwe zooi omdat alle Chilenen daar dol op zijn en aan veel wol. Als het kan neem ik het altijd en overal mee. Mijn wollen hoofdkussen, het oranje mohairen deken, de wollen hemdjes en mutsjes voor Lena ( deze oma heeft er een missie van gemaakt de kleinkinderen warm te houden), ons eigen dekbed ( ik wil overal mijn eigen hol maken) en,.... de huwelijkssprei. Deze heb ik ooit ter ere van ons huwelijk secuur gevilt. Weken lang wol inzepen, wringen, drogen en dit dan heel vaak en opnieuw. Want dat is wat vilten is. Bij deze sprei deed ik dat met bijzonder veel liefde. En sindsdien reist ze overal met ons mee. Het deken beschermt en we weven er ons gezamenlijk verhaal in. Ik heb dus iets met wol en warmte. Ik hoop maar dat ze in Chili ook schapen hebben. 
Lieve groeten An