donderdag 7 september 2017


Je talent moet je leven


Ooit lang geleden, misschien wel twintig jaar, stond ik voor een radicale keuze; leraar- of kunstenaarschap. Tot dan toe was ik het allebei parttime. Wel zo makkelijk, leuk en interessant. Maar dat ging op zeker moment niet meer. Het ging knellen. Nog het één, nog het ander bevredigde meer, dus zou er een keuze gemaakt moeten worden.
Ik ging een maand naar Marokko om in de woestijn het antwoord te vinden. En inderdaad in die onmetelijke stilte hoorde ik - deep down below - het antwoord. "Ruim je atelier op en leef je kunstenaarschap als leraar." Thuisgekomen kon ik mijn atelier opruimen en opdoeken, alleen wat te doen met de schilderijen die nog niet verkocht of half af waren? Het geval wilde dat in ik in die tijd door de Kübler Ross stichting werd gevraagd om als kunstenaar een avond te verzorgen over de kunst van het sterven.
Die bewuste avond bestond voor een groot deel uit een performance waarbij ik met het publiek mijn resterende doeken met witte verf overschilderde. Het witte licht als wenkend perspectief, het wit als teken voor een nieuw begin, het wit van Malewicz als het absolute einde van de schilderkunst en het wit in de laatste doeken van mijn grootmeester Willem de Kooning. Daarna deden ze dienst in mijn atelierlessen met leerlingen uit de hoogste klassen. Het schilderen was definitief verleden tijd. Van nu af aan zou ik mijn kunstenaarschap dienstbaar maken aan de professie van dat moment. Het speelveld reikte van sociaal kunstenaarschap tot en met het creëren van verwonderlijke plekken. Ondertussen vertelde ik honderduit over moderne kunst, architectuur en levenskunst, maar ik raakte geen penseel meer aan tot dat…. ik in de lege ruimte van la Sirena mij opeens weer zag schilderen. Anders dan vroeger maar toch! Hoe vaak liet mijn moeder ( 81) me tussentijds niet weten dat mijn talent verloren ging!
Ze zal in haar handen klappen bij het zien van weer een schildering en een muur vol tekeningen. ‘De kunstenaar is weer terug’, zal ze haar vriendinnen toevertrouwen. -Je talent moet je leven-, is haar motto!



1 opmerking:

  1. Jaaaa ik heb genoten van je lessen, nu meer dan 20 jaar geleden herinner ik me nog hoe ik genoot van je bevlogenheid en hoe je me inspireerde en me de wereld in nam van schilderen kunst en architectuur. Dus ook ik zeg "JEUJ" op dat je weer in de penselen bent geklommen. liefde voor jullie
    Rebecca, Benjamin en Amée-louisa

    BeantwoordenVerwijderen